بریده‌های کتاب راز فال ورق

اگر انسان‌ها اینقدر از وقتشان را صرف نکرده بودند تا به این دنیا عادت کنند، هرگز آن را باور نمی‌کردند. این موضوع را به سادگی می‌شود در بچه‌ها دید. آن‌ها از هر چیزی در اطراف‌شان می‌بینند چنان متعجب می‌شوند انگار به چشمان‌شان اطمینان ندارند. به همین دلیل است که مرتب به اطراف اشاره می‌کنند و چشم‌شان به هر چیزی که می‌افتد درباره آن سوال می‌کنند.

گفت: "بسيار خوب، اگر خدايي ما را آفريده باشد، پس بايد ما را چيزي مصنوعي بداند. ما حرف مي زنيم، بحث مي كنيم، مي جنگيم، يكديگر را ترك مي كنيم و مي ميريم. مي بيني؟ ما چنان هوشمنديم كه بمب هاي اتمي مي سازيم و موشك به ماه مي فرستيم. اما هيچ يك نمي پرسيم از كجا مي آييم. ما فقط در اينجا هستيم، و هر يك در مكاني جاگيري كرده ايم"

در اینجا پرسیدم ،« درباره‌ی بدشانس ها چه می گویید؟» تقریبا با فریاد گفت،« آنها وجود ندارند! آنها هرگز به دنیا نیامده اند.زندگی بخت آزمایی بزرگی است که در آن فقط بلیط های برنده را میتوان دید.»

پدر پرسید،« در مدرسه به شما چی یاد می دهند، هانس توماس ؟» جواب دادم ،«ساکت نشستن . و این کار آن قدر مشکل است که برای یاد گرفتن آن سال ها وقت صرف میکنیم.»

زمان نه می گذرد ، و نه صدایی دارد، هانس توماس. آنکه می گذرد ما هستیم، و آنچه صدا می دهد ساعت مان است . زمان راه خود را در تاریخ با همان سکوت و خستگی ناپذیری فرو می بلعد که خورشید از مشرق طلوع و در مغرب غروب می کند. تمدن ها ی بزرگ را واژگون می کند، یادمان های باستانی را می فرساید، و نسل ها را یکی پس از دیگری حریصانه می بلعد. زمان می جود و خرد میکند _ و ما همان کسانی هستیم که میان آرواره هایش قرار داریم.»

سفارش من به همه کسانی که می‌خواهند خود را پیدا کنند این است: درست همان جایی که هستید بمانید. در غیر اینصورت در معرض خطر بزرگ گم کردن خودتان برای همیشه قرار خواهید گرفت.

از آن روز به بعد همیشه فکر می کنم بهترین درمان اندوه، خشم و عصبانیت است.💥

گفت:« بسیار خب ، اگر خدایی ما را آفریده باشد ، پس باید ما را چیزی مصنوعی بداند. ما حرف می زنیم ، بحث می کنیم، می جنگیم ، یکدیگر را ترک می کنیم و می میریم. می بینی؟ ما چنان هوشمندیم که بمب های اتمی می سازیم و موشک به ماه می فرستیم. اما هیچ یک نمی پرسیم از کجا می آییم . ما فقط در اینجا هستیم ، و هر یک در مکانی جاگیری کرده ایم.»