بریده‌های کتاب تو زودتر بکش؛ روایت نیروهای عملیاتی و اطلاعاتی اسرائیل از 60 سال ترورهای موساد از ترور مبارزین فلسطینی تا ترور عماد مغنیه و دانشمندان هسته ای و موشکی ایران

اسرائیل از قیومیت بریتانیا [بر فلسطین] سیستم قانونی را به ارث برده بود که شامل مقررات حالت فوق‌العاده برای صدور احکام [اضطراری] و سرکوب شورش‌ها می‌شد. در بین این مقررات، این فقره هم وجود داشت که همه‌ی رسانه‌های مکتوب و رادیویی باید هر گزارشی درباره فعالیت‌های دستگاه اطلاعاتی و ارتش را به [اداره] سانسور نظامی ارسال کنند که آن هم انتشار بسیاری از مطالب را رد می‌کرد. "تو زودتر بکش جلد اول/رونین برگمن"

شامیر به دو آدمکش جوانش توصیه کرده بود که با ماشین [از صحنه ترور] فرار کنند ولی آنها به جای این کار، برای فرار سوار دو دوچرخه شدند که طبعا سرعتی نداشت!

بزرگترین تخصص مئیر[داگان] اینه که بین یه عرب با کله اون عرب فاصله بندازه پ.ن:مئیر داگان رئیس سابق موساد

۸ سال پیش از آن آریل شارون، داگان را به ریاست موساد منصوب و او را مسئول خرابکاری در برنامه سلاح‌های هسته‌ای ایران کرد که هر دو نفرشان، آن را یک تهدید وجودی برای اسرائیل می‌دانستند. داگان از چند طریق مختلف وارد عمل شد تا این مأموریت را به انجام برساند. از نظر او، سخت‌ترین راه، که البته کارآمدترین راه هم به حساب می‌آمد، عبارت بود از شناسایی دانشمندان کلیدی هسته‌ای و موشکی ایران، تعیین محل آنها و کشتنشان. موساد، ۱۵۶ مورد از این اهداف را دقیقا مشخص، و شش نفر از آنها را حذف کرد. بیشتر آنها، صبح‌هنگام وقتی می‌خواستند به محل کارشان بروند، به وسیله بمب‌هایی با فیوز کوتاه مدت که توسط نیروهای موتورسوار به ماشینشان چسبانده شد، ترور شدند. علاوه بر آنها، یکی از ژنرال‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هم که مسئول برنامه موشکی بود، در یکی از مقرهای سپاه به همراه ۱۷ نفر از نیروهایش هدف انفجار قرار گرفت.

این آواره ها حالا مردمی بودند بدون وطن. مردمی که هیچ کس آنها را نمی‌خواست، اما آنها و کسانی که از قبل در روستاها و شهرهای کرانه باختری و غزه زندگی می‌کردند، همگی در کنار هم همچنان خود را «یک ملت» به شمار می‌آوردند.

حاتم می‌گوید افسران موسی تنها کشتن چند نفر معدود از زندانی‌ها را مستقیماً تایید کرده بودند،از جمله ۴ دیپلمات ایرانی که پیش از اینکه به سرشان شلیک شود و در چاله آهک انداخته شوند،شکنجه هم شدند.

سیل آواره هایی که در طول جنگ ۱۹۴۸-۱۹۴۹ به باریکه غزه وارد شدند باعث شد جمعیت این منطقه ناگهان به بیش از سه برابر افزایش پیدا کند. ساکنان باریکه غزه از حدودا ۷۰ هزار نفر در سال ۱۹۴۵ به حدود ۲۴۵ هزار نفر در سال ۱۹۵۰ افزایش پیدا کرده بود. وقتی سال ۱۹۶۷ رسید، جمعیت باریکه غزه ۳۵۶ هزار نفر شده بود، رقمی که در سال ۲۰۱۵ به ۱ میلیون و ۷۲۰ هزار نفر بالغ شد.

آوارگان در غزه، کرانه باختری، و یا اردوگاه‌های مخروبه و افتضاح در کشورهای عرب همسایه مستقر شدند، یعنی جاهایی که رژیم های حاکم بر آن، سر و صدا راه انداخته بودند که بالاخره اسرائیل را از روی نقشه محو خواهند کرد و فلسطینی‌ها را به وطنشان بازخواهند گرداند. اما این ادعاها چیزی نبود جز لاف گزاف. در واقعیت، این رژیم‌ها خودشان شرایط سختی بر آوارگان فلک‌زده تحمیل کرده بودند، این آوارگان غالبا نه حق و حقوقی داشتند، نه کنترل قابل ذکری بر زندگی‌شان و نه چشم‌اندازی برای رسیدن به تحصیلات عالیه یا یک کار آبرومند. شرایط زندگی آنها، و همینطور بهداشت عمومی شان و حتی امنیت غذایی‌شان، بسیار بد و ناگوار بود.