بریده‌ای از کتاب آخرین روز یک محکوم به همراه کلود بی نوا اثر ویکتور هوگو

خودخواهی، تمامیت زیباترین ترکیب‌های اجتماعی را آلوده کرده و دستخوش تغییر میکند. خودبینی چیزی است مانند رگه‌ای سیاه در مرمری سفید. رگه‌ای سیاه که در همه‌جای سنگ ریشه می‌دواند و به شکلی غیر منتظره هر لحظه زیر مغار پدیدار می‌شود.