بریده‌ای از کتاب انقلاب را زیستن اثر آصف بیات

دوره خیزش ها نشانگر تغییری در سیاست جوانی بود. «سیاست جوانی» (و نه فقط «جوانان در سیاست») درباره مطالبه یا بازپس گیری جوانی است و معمولاً در قالب سیاست فرهنگی بیان میشود دنبال کردنِ یک سبک زندگی خاص و مستقل شدن و آمادگی برای زندگی بزرگسالی. اما جوانان در این خیزش‌ها از مطالبات منحصر به جوانی فراتر رفتند و بر دغدغه‌های گسترده‌تر شهروندان تمرکز کردند پس عجیب نیست که نقش بسیار مؤثر جوانان در خیزش‌ها چنان تحسین و احترامی را برای آنها به همراه داشت. شاید تاریخ معاصر جوامع عربی در هیچ دوره دیگری شاهد این همه توجه به جوانان چه از سوی عموم مردم چه رسانه ها، چه جوامع متخصصان نبوده است. اما کنشگری جوانان هر قدر هم که تماشایی و فوق العاده باشد، هرگز به تنهایی نمی توانستند در بسیج انقلابی پیشرفتی حاصل کنند. پیشرفت فقط زمانی به دست میآید که مردم عادی به فوق العاده شدن روی آورند: وقتی سالمندان و بزرگسالان مادران و پدر بزرگها خواهران یا برادران کوچک‌تر، تهی دستان و ثروتمندان به هم بپیوندند تا اینگونه کنش‌های فوق‌العاده شورشگرانه را در طیف اجتماعی وسیع‌تری انجام دهند و این پیشرفت نیز زمانی به دست می‌آید که گروه های مختلف به نفع مطالبات گسترده‌تر تمامی شهروندان متحد در یک جنبش واحد از مطالبات گروهی خود فراتر روند کنشهای فوق العاده حتی اگر تماشایی و غافلگیرکننده باشند، بنا به تعریف استثنایی مفرد و در نتیجه مستعد کنترل و سرکوب رسمی هستند اما مردم عادی در مشارکت‌شان با دادن نمایندگی اجتماعی گسترده‌تر به مدعیان پیروزی کنش‌های فوق العاده و در عین حال حاشیه ای را به کنشهای عادی و همگانی تبدیل میکنند. این نشان دهنده قدرت معمولی بودن است و در این قدرت زنان و تهی دستان نقش‌های مهم اما پیچیده ای دارند.