بریده‌ای از کتاب اسپارتاکوس اثر هوارد فاست

آدمی قدری نیرو ، اندکی امید و مایه‌ای عشق دارد . این‌ها چیزهایی هستن که مثل بذر در وجود همه افشانده شده‌اند. اما اگر انسان از دنیا ببرد و در خود و در عوالم درون غرقه شود این بذر می‌پوسد و به سرعت از بین می‌رود، آن وفت خدا به این انسان تیره‌روز رحم کند، چون دیگر چیزی ندارد و در این صورت زندگی اصولا ارزش ندارد. از طرف دیگر آدم اگر این نیرو و امید و عشق و محبت را به دیگران ببخشد مایه‌ این مواهب روز به روز افزایش می‌یابد و از حد در می‌گذرد و هیچ وقت نمی‌خشکد.آن وقت زندگی ارزش دارد.