بریده‌ای از کتاب نامه های بلوغ اثر علی صفایی حائری

نکته‌ی اوّل در سلوک، همین است که بفهمی تو شروع نکرده‌ای؛ او تو را صدا زده و تو را می‌خواهد. تو هنگامی که در میان تمام دعوت‌ها و دعوت‌کننده‌ها قرار گرفتی و با گوش دلت شنیدی، که نَفس تو را می‌خواند، شهوت، غضب و اوهام تو را می‌خوانند، دنیا تو را می‌خواند، ماشین‌ها و موتورها تو را می‌خوانند، استخرها و توپ‌ها تو را می‌خوانند، غذاها و رنگارنگ‌ها تو را می‌خوانند، هنگامی که تو دعوت شیطان و نَفس و دنیا را شنیدی و دعوت حق را هم در کنار این‌ها شنیدی که: «اللّهُّ يَدْعُوكُمْ إِلَىٰ مَغْفِرَة مِنْهُ وَالشَّیطانُ یَدعُوکُم...»، در این هنگام که ازدحام دعوت‌ها را دیدی و اقتدار دعوت حق را، در میان تمامی دعوت ها یافتی، که او بی‌نیاز، تو را می‌خواند تا به تو ببخشد و دیگران می‌خوانند تا از تو بگیرند، چگونه می‌توانی لبّیک نگویی و به سوی او نیایی؟