بریدۀ کتاب

تا سرمش تمام شود، بالای سرش نشستم. به زحمت این سرم را پیدا کرده بودم. گاهی بی‌هوش می‌شد و گاهی به هوش می‌آمد. مسکن‌هایی که توی سرم زده بودم، کم کم اثرش را گذاشته و منگش کرده بود. می‌خواستم سکوتش را بشکنم و از طرفی هوشیاریش را بسنجم. گفتم: «اسمت چیه؟» - خدیجه. - چند سالته؟ - ۹ سال. - مدرسه میری؟ - می‌رفتم. تعطیل شد. - چه بازی ای رو خیلی خوب بلدی؟ - قایم موشک. موشک‌ها می آن، ما قایم می‌شیم. قایم... موشک... قایم... موشک. ما بعضی وقت‌ها اونقدر خوب قایم می‌شیم که هیچ امدادگری نمی‌تونه پیدامون کنه.