بریده‌ای از کتاب آدلف اثر بنژامن کنستان

لازمه عادت کردن به نوع بشر، تمام ظاهرسازی‌اش، خویشتن‌پرستی‌اش، و منافع شخصی‌اش، زمان است. شگفتی دوران جوانی ما از چنین جامعه تصنعی و متعذی‌ای حاکی از قلبی بی‌شائبه است و نه روحی بدذات. جامعه به هر حال به هراسیدن نیازی ندارد. سایه‌اش چنان سنگین و نفوذش چنان بی‌رحمانه و قَدَر است که خیلی زود ما را به قالب بقیه در می‌آورد. و ما دیگر حیرت نمی‌کنیم، مگر از شگفتی سابقی که داشتیم.