بریده‌ای از کتاب سم هستم، بفرمایید اثر داستین تائو

اشکالش اینجاست که وقتی درگیر آینده ای، زندگی درست از کنارت میگذره؛و خیلی چیزای کوچیک زندگی رو از دست میدی. چیزایی که فکر میکردی هیچ اهمیتی ندارن. اما دارن. مهمن. لحظه هایی که باعث میشن همه تلخی هارو فراموش کنی. این درست مثل نوشتن میمونه... قرار نیست بنویسی که به آخرش برسی و تمومش کنی. قراره بنویسی چون از نوشتن لذت میبری؛ مینویسی و دلت نمیخواد تموم بشه.