بریده‌ای از کتاب به زبان مادری گریه می کنیم اثر فابیو مورابیتو

... اما این‌که زبان خودت را با لهجه‌ی خارجی از ریخت بیندازی تا تحسین و تمجید ناچیزی نصیبت شود و کسی هم نفهمد زبانت را گم کرده‌ای به گمانم نه تنها بی‌خردی محض است، بلکه مثل این است که روحت را به شیطان بفروشی.