بریدۀ کتاب

شاهنامه خوانی، گونه ای دیگر از داستان‌گویی بود؛ که از همان زمان زندگانی فردوسی، در بخش هایی از ایران رواج یافت‌؛ و به تدریج، به سایر نقاط کشور نیز گسترش پیدا کرد. این کار، از عهد صفوی و با تأسیس و رواج قهوه خانه ها، به بخشی ثابت از برنامه های جنبی و پرطرفدار این مراکزِ تجمعِ عمومی تبدیل شد؛ و حتی تا دهه ی 1350 خورشیدی نیز، در قهوه خانه های بزرگ و پر رونق کشور، رایج بود. به نوشته ی برتلس، ((تا همین چندی پیش [از استیلای رژیم کمونیستی بر روسیه] نقل نقالان دوره گرد، در چاپخانه های سمرقند، تاشکند و دیگر شهر های آسیای میانه، همین داستان های شیرین شاهنامه، هم به تاجیکی و هم به ازبکی بوده است.))