بریدۀ کتاب

در ادبیات فارسی دری کلاسیک و در آثار عاشقانه ی منظومی نظیر «خسرو و شیرین» و «لیلی و مجنون» و یا حتی در متون منثور عارفانه ی روزبهان بقلی و احمد غزالی و نمونه های دیگر، عشق در هاله ای از تقدس قرار دارد و رابطه ی عاشق با معشوق(حتی در زمینی ترین صورت آن) در تلازم با مجموعه ای از تعهدات اخلاقی و میل به ایثارگری و فداکاری است. معشوق در ادبیات کلاسیک فارسی موجودی کامل و آرمانی است و عشقِ عاشق به معشوق با بارقه هایی از معنویت و قداست در آمیخته است. در ادبیات عاشقانه ی کلاسیک فارسی، حرکت عاشق و معشوق نحوی سیر به سمت وحدت و یگانگی است و در مناسبات عاشقانه ی میان آن دو، ردپایی از تزاحم فردیت ها و اصطکاکِ منافع و احساس ها و تنش برخاسته از خودخواهی های فردی و شخصی دیده نمی شود. در «شمس و طغرا» به مثابه ی یک رمان تاریخی شبه مدرن، عشق حالتی زمینی پیدا می کند و حالت مطلق و بی عیب خود را از دست می دهد. در «شمس و طغرا» عشق پیوند آشکاری با نیازهای جسمی و جنسی پیدا می کند و تصویر کلاسیک معشوق و وفاداری تام و تمام به معشوق، متزلزل می شود و تَرَک بر می دارد و تا حدودی کنار زده می شود.