بریده‌ای از کتاب مرگ ایوان ایلیچ اثر لی یف نیکالایویچ تولستوی

بچه که بودم، عموم فوت شد. خیلی برام شوکه‌کننده بود. توی مراسم ختمش از همه‌ی آدما به‌جز خودمون متنفر بودم. به این فکر می‌کردم که بعد از مراسم، برمی‌گردن سر خونه‌ و زندگی‌شون، انگار نه انگار اتفاقی افتاده. حتی شاید درباره‌ی کیفیت غذای مراسم هم حرف بزنن. حس می‌کردم اصلاً نمی‌فهمن ما چه دردی رو داریم تحمل می‌کنیم. فکر می‌کردم الکی اومدن دورمون جمع شدن.
بزرگ‌تر که شدم، بعد از فوت مامان‌بزرگم ـ که خیلی دوستش داشتم و دارم ـ هممون دور یه آتیشی جمع شده بودیم، می‌خندیدیم و از خاطره‌های مامان‌بزرگم می‌گفتیم. اونجا حس کردم خودش خواسته ما برگردیم به زندگی. اگر یه روز خودم هم بمیرم، دعا می‌کنم آدما بعدش بخندن، بگن، زندگی کنن. این برگشتن به زندگی عادی یه نعمته. فراموشی یه نعمته.
اینکه آدما وسط مراسم ختم یا بعدش درباره‌ی کیفیت غذا حرف می‌زنن یعنی حالشون خوبه. آدما وقتی حالشون خوبه، درگیر جزئیات می‌شن. من دوست دارم وسط مراسم ختمم سر اینکه دوغ بخورن یا نوشابه، مردد بمونن.یا مثلا کتابام  ماشینم ب کی برسه فکر کنند.حرف بزنند