بریده‌ای از کتاب سمفونی مردگان اثر عباس معروفی

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگینی همیشه بر روی شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس میشد. بديش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود...