بریده‌ای از کتاب گفتارهایی در اخلاق اسلامی: توکل، رضا، صبر، طول امل اثر مرتضی مطهری
1403/7/18
صفحۀ 89
رضای به قضای الهی و رضای به رضای الهی در مواردی است که بشر آنچه که لازمه فعالیت بوده کرده، اوضاع و احوال هم مبین این است که اگر این وضع پیش نمی‌آمد بهتر بود، مع ذلک باید در آنجا بگوید من که عضو کوچکی از این دنیای بزرگ هستم و گرداننده بزرگی هست و این وضع هم به نظر من ناجور بوده و فعالیتم را کردم برای اینکه پیش نیاید؛ پس یک حکمتی هست. رضای خدا در این بوده، خدا این مصلحت را در این واقعه می‌دانسته. این، مصداق رضاست. استاد مطهری، گفتارهایی در اخلاق اسلامی، ص89
رضای به قضای الهی و رضای به رضای الهی در مواردی است که بشر آنچه که لازمه فعالیت بوده کرده، اوضاع و احوال هم مبین این است که اگر این وضع پیش نمی‌آمد بهتر بود، مع ذلک باید در آنجا بگوید من که عضو کوچکی از این دنیای بزرگ هستم و گرداننده بزرگی هست و این وضع هم به نظر من ناجور بوده و فعالیتم را کردم برای اینکه پیش نیاید؛ پس یک حکمتی هست. رضای خدا در این بوده، خدا این مصلحت را در این واقعه می‌دانسته. این، مصداق رضاست. استاد مطهری، گفتارهایی در اخلاق اسلامی، ص89
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.