بریده‌ای از کتاب سمفونی مردگان اثر عباس معروفی
1403/1/7
4.3
397
صفحۀ 17
آدم ها مثل درخت ها بودند . یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگر حس می شد . بديش این بود که آدم ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یکبار چه فاجعه دردناکی بود .
آدم ها مثل درخت ها بودند . یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگر حس می شد . بديش این بود که آدم ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یکبار چه فاجعه دردناکی بود .
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.