بریده‌ای از کتاب دیزی دارکر اثر آلیس فینی

ما با عشق ذاتی در قلبمان به دنیا می‌آییم ولی زندگی به آرامی آن را محو می‌کند و کم کم آن را از بین می‌برد تا زمانی که تمام همدلی و گرمی کاملاً از بین برود ما در زندگی عشق ورزیدن را یاد می‌گیریم حتی اگر کسی وجود نداشته باشد که آن را به ما بیاموزد عشق به اندازه نفس کشیدن غریزی است اما مجبور نیستیم آن را بیرون بدهیم.