بریده‌ای از کتاب موسیو کمال اثر بهزاد دانشگر

ژروم آن روزها به حرف های محمد بیشتر فکر می کرده و به فرانسه. به سیاست های پر از افتخارش در برده کردن مردم دیگر کشورها. اعتراض هایی که این گوشه و آن گوشه ی دنیا، یا تاریخ داشت به فرانسه می شد. بین راه خانه و مدرسه خودش را می گذاشت جای عبدالله، نوجوانی الجزایری که پدر و مادرش را در جنگ از دست داده. تنهاتر از او. بدون خانواده و بدون آینده. شب هایی پر از ترس و اندوه. در مترو و لابه لای جمعیت وقتی که شاش مانده در ایستگاه را تحمل کند، خودش را می گذاشت جای دختران آفریقایی و آسیایی که دولت فرانسه هنوز هم دست از سرشان برنمی داشت. شاید خانه شان در آتش سوخته بود و آن ها فقط نگاه کرده بودند. حالا هم باید خواهر کوچکشان را می انداختند روی کولشان و دنبال مادرشان می زدند به دل جنگل که نیفتند به دست سربازان فرانسوی. این لحظه ها بود که احساس می کرد دیگر چیز چندانی برای افتخار ندارد.