بریده‌ای از کتاب نه آدمی اثر اوسامو دازایی

نمیتوانستم به روسپیان به چشم زن یا حتی آدم نگاه کنم . بیشتر به بی کله ها و روانی ها می ماندند ولی آغوششان اوج آسایش بود . کنارشان میتوانستم تخت بخوابم . آزمندی شان ناچیز بود . شاید هم مرا هم تبارِ خویش می پنداشتند که رویی خوش نشانم می دادند . بعضی شب ها بر گرد سر این روسپیان بی کله هاله ی مریم مقدس را می دیدم