بریده‌ای از کتاب من او اثر رضا امیرخانی

به دلت شک نیار. این کار هم حكماً حکمتی دارد. هیأتِ محبان الحسین، خاصِ محبانِ حسینه. چرا؟ چون آدمِ خداپرست، خدا را می‌پرسته. اگر خط و ربطش را نفهمیدی، بدان هیچ نفهمیدی؛ بلکه اصلا نفهمی. محب حسین، گریه‌اش برای حسینه. با توام، فعله‌ی اصفهانی! از فتاح یاد بگیر، اگر برای پسرش حال گریه پیدا کرد، فی‌الفور گریه‌اش را وصل می‌کند به کربلا. راهش این است. این‌جور اشکتان مقدس می‌شود و چشمتان ضریح.. حكماً به چشمِ هم‌چه آدمی می‌شود دخیل بست. یا علی مددی!