بریده‌ای از کتاب رشد اثر علی صفایی حائری

اگر انسان در کنار این حادثه‌ها با تدبیر و تقدیر و تنظیمی همراه می‌گردید ، تدبیری در رهبری و تقدیری در طرح ریزی و تنظیمی در عمل ، هیچگاه محکوم حادثه‌ها و اسیر شتاب‌ها ، نمی‌ماند و حدود را در هم نمی‌ریخت و اندازه‌ها را نادیده نمی‌گرفت و هر کلمه و هر فکر و هر گام را در هر جایی نمی‌گذاشت.