بریده‌ای از کتاب شفافیت اثر مارک دوگن

برای ماندن در میان اخلاف، خلفی لازم است ، یعنی خاطره ای که از آدم و آثارش برجا بماند. آدمها یگانه شاهدان خویش اند و مرگشان در عصر انقراضِ واپسین ، فقط به زندگان مربوط نخواهد بود، بلکه با مرگشان ، خاطره ی مردگان نیز از میان خواهد رفت . چه کسی هنرمندان محبوب یا نوابغ دانش را به یاد خواهد آورد، آنگاه که ویرانه های تمدن ما از پیچک ها پوشیده شود ، آن هنگام هیچ شعوری در هستی قادر نخواهد از بود از خود بپرسد چگونه به اینجا رسیده ایم؟ تا زمانی که انسانی وجود داشته باشد ، می توان روند یک مسیر را ترسیم و مرزهای یک اتفاق را تعریف کرد، اما بدون انسان ، جهان دیگر معنایی نخواهد داشت. اندیشه به خاطر اجتناب از اندیشیدن نابود می شود ، تفکر به دلیل فقدانِ فکر می میرد. بشر قربانی سراب های جوامعی است که حول محور شیء پرستی بنا شده اند. باید همه چیز را از نو بسازیم، از کوچک ترین سلول انسانی باید بیاغازیم و بیاموزیم نَسجی نو از آگاهی و مصالح جمعی ببافیم ، سودمندی را از نو معنا کنیم، در حد و اندازه ی روحمان زندگی کنیم نه جسم مان یا طرح اجتماعی پوچمان . باید بی درنگ معنویت را احیا کنیم ، این آرمان از دل طبیعت برخاسته تا با وسوسه هایی مواجه شویم که ما را به زندگی خاکی و حوادث پیش پا افتاده ی آن گره می زند.