بریده‌ای از کتاب آشنایی با قرآن (تفسیر سوره های صف، جمعه، منافقون و تغابن) اثر مرتضی مطهری

عمر بن عبدالعزیز می‌گوید قضیه دوم مربوط است به زمانی که پدرم حاکم مدینه بود. پدرم که خطبه می‌خواند می‌دیدم که خیلی فصیح و بلیغ حرف می‌زند جز آنجا که می‌رسد به لعن علی علیه السلام که گویی زبانش به لکنت می‌‏افتد. در خلوت از اوپرسیدم: تو چرا همه چیز را خوب بیان می‌کنی الّا این یکی را؟ علتش چیست؟ گفت: آخر این مردی که ما داریم لعن می‌کنیم از تمام صحابه پیامبر افضل است و هیچ کس بعد از پیامبر به اندازه او مستحق درود نیست. گفتم: اگر این‏طور است چرا او را لعن می‌کنی؟ گفت: اگر ما او را این‏طور نکوبیم و لعن نکنیم، امروز نمی‌توانیم بچه‌هایش را بکوبیم (سیاست را ببینید!). ما باید گذشته اینها را این‏گونه بکوبیم تا بچه‌هایشان موقعیت خلافت پیدا نکنند. اگر بنا باشد که علی را آن‏ طور که هست بشناسانیم به شرّ بچه‌هایش گیر می‌کنیم، چون مردم خواهند گفت مستحق خلافتْ آنها هستند