بریده‌ای از کتاب ابن مشغله اثر نادر ابراهیمی

ما می‌کوشیدیم که خسته نشویم، و همین کوشش دائمی خسته و خسته‌ترمان می‌کرد. با این همه می‌گفتیم: «وضع، بالاخره رو به راه می‌شود» ... ... عادت کرده بودیم که خواب و رویا را جزئی از واقعیت بدانیم؛ واقعیتی که اگر متعلق به امروز نبود، در فردا جای استوار و محکمی داشت. می‌گفتیم : «خیلی ها، زندگی بسیار بدتری دارند. آنطور که با زندگی ما قابل مقایسه نیست.» و این حرف به ما اعتماد به نفسی آمیخته به اندوه و رنج می‌بخشید.