بریده‌ای از کتاب آیشمن در اورشلیم اثر هانا آرنت

هنوز تردیدهایی درباره ی ((راه حلی به این اندازه خونبار از طریق اعمال خشونت)) در دل داشت و این تردیدها اکنون برطرف شده بود. حالا اینجا، در همین نشست، برجسته ترین افراد نظام، پاپهای رایش سوم، اعلام موضع کرده بودند. حالا او می توانست با چشمان خود ببیند و با گوشهای خود بشنود که نه تنها هیتلر، نه تنها هایدریش یا مولر «ابوالهول»، نه تنها اس اس یا حزب نازی، بلکه طبقه‌ی ممتاز ادارات دولتی عزیز خودمان هم بر سر افتخار جلوداری در این اقدامات خونبار با هم رقابت می‌کنند و می‌جنگند در آن لحظه به نوعی حس پنتیوس پیلاطس را داشتم چون دیگر اصلاً احساس گناه نمیکردم مگر او که بود که بخواهد قضاوت کند؟ مگر او که بود که بخواهد افکار خودش را درباره‌ی این موضوع داشته باشد؟ بله به هر حال آیشمن اولین یا آخرین قربانی [ فضیلت] فروتنی نبود.