بریده‌ای از کتاب داستان انقلاب در ایران و جهان اثر محمدرضا سرشار

رمان «با آغاز بحران غربِ مدرن و پیداییِ انحطاط پسامدرن، رو به افول نهاد و تا حدود زیادی تغییر صورت و حالت داد؛ به گونه ای که بسیاری از منتقدان ادبی، از «مرگ رمان» سخن گفتند. در واقع، [اگر هم] رمان به عنوان یک صورت ادبی در نسبت با ساحت تاریخی_فرهنگی مدرنیته بوده است، اما به تمامیت رسیدن تاریخ مدرنیته و بحران زدگی رمان و افول نسبی ستاره ی آن، هرگز و هرگز به معنای پایان قصه گویی و قصه نویسی و روایتگری نیست. همراه با افق تاریخی تازه ای که طلوع می کند، صورت ادبی دیگری نیز،(که حداقل در یکی دو سدهٔ آغاز ظهور خود، بی نسبت با رمان نبوده و ارتباط ها و پیوندهایی با آن داشته و ازجهات زیادی از ساختار آن متأثر است)، تدریجاً پدید می آید، که متناسب با بسط افق تاریخی_فرهنگی ظاهر گردیده، و از اجمال به تفصیل می رود.» این، همان رمانِ معنویت گرای آرمان طلبی است که به تصویر گری حماسه ی انسان دوران بازگشت به مذهب و معنویت و آرمان ها و ارزش های انسانی_الهی می پردازد؛ و در حال حاضر، ما شاهد پدید آمدن نمونه هایی از آن در دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خاصه جنگ تحمیلی هشت ساله در جمهوری اسلامی ایران بوده ایم و هستیم.