بریده‌ای از کتاب کلیله و دمنه اثر ابوالمعالی نصرالله منشی
1403/3/10
صفحۀ 70
ای نفس میانِ منافع و مضارّ خویش فرق نمی‌کنی؛ و خردمند چگونه آرزوی چیزی در دل جای دهد که رنج و تَبعتِ آن بسیار باشد انتفاع و استمتاع اندک؟ و اگر در عاقبتِ کار و هجرتِ سوی گور فکرتِ شافی واجب داری حرص و شَرَوه این عالمِ فانی به سر آید. و قوی‌تر سببی ترکِ دنیا را مشارکتِ این مشتی دونِ عاجز است که بدان مغرور گشته‌اند. از این اندیشه ناصواب درگذر و همّت بر اکتسابِ ثواب مقصور گردان، که راه مخوف است و رفیقان ناموافق و رحلت نزدیک و هنگام حرکت نامعلوم.
ای نفس میانِ منافع و مضارّ خویش فرق نمی‌کنی؛ و خردمند چگونه آرزوی چیزی در دل جای دهد که رنج و تَبعتِ آن بسیار باشد انتفاع و استمتاع اندک؟ و اگر در عاقبتِ کار و هجرتِ سوی گور فکرتِ شافی واجب داری حرص و شَرَوه این عالمِ فانی به سر آید. و قوی‌تر سببی ترکِ دنیا را مشارکتِ این مشتی دونِ عاجز است که بدان مغرور گشته‌اند. از این اندیشه ناصواب درگذر و همّت بر اکتسابِ ثواب مقصور گردان، که راه مخوف است و رفیقان ناموافق و رحلت نزدیک و هنگام حرکت نامعلوم.
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.