بریده‌ای از کتاب بادها اثر ماریو بارگاس یوسا

اوسوریو از «نابرابرها» دفاع می‌کند و گمان میکنم حرف‌هایش از صمیم قلب است نه اینکه بخواهد بازی مورد علاقه اش را انجام دهد که سر قوز افتادن با من است. عقیده دارد پیرمردهای آرمانگرای خواهان برقراری عدالت اجتماعی و جوامع برابر و ایدئال به این سادگی‌ها لب به تمجید از نسل‌های جدید باز نمی کنند زیرا امری که آنها می‌توانستند عملی کنند دیگر بخشی از دنیای مدرن شده است. در فکر چیزهای دست نیافتنی هم نیستند - همان چیزهایی که شامل این آرمان‌های غیر واقعی و ناممکن بودند بلکه آنها را کنار می زنند، زیرا با یادگیری «واقع گرایی»، سکه رایج فرهنگ کنونی ما عمل گرا هستند و تمایلی ندارند وقت و انرژی خود را صرف چیزی کنند که هرگز به آن دست نخواهند یافت، به همراه عواقبی که جست و جوی جامعه ایدئال در گذشته در پی داشت: جنگ‌های داخلی، انقلاب‌های خونین و بی عدالتی‌های بدتری که در پی جبران آنها بودند.