بریده‌ای از کتاب رها و ناهشیار می نویسم: هنر جستارنویسی اثر ادر لارا

در یکی از همین کافه‌نشینی‌ها به سرمان زد باشگاه نویسندگی خودمان را راه بیندازیم. نقشه‌مان ساده بود. هر روزِ هفته باید پانصد کلمه می‌نوشتیم و نوشته‌هایمان را به یکدیگر می‌دادیم. هر جای نوشته‌های طرف مقابل را که دوست داشتیم با ماژیک شبرنگ زرد مشخص می‌کردیم و بعد، نوشته‌ها را به یکدیگر برمی‌گرداندیم. ایده‌اش را از استادی گرفته بودم که سال‌ها پیش در دانشگاه ایالتیِ پرطمطراق سان‌فرانسیسکو درس می‌داد. تکالیف را جمع می‌کرد و روی جمله‌هایی که چشمش را می‌گرفتند با ماژیک شبرنگ زرد خط می‌کشید. وقتی کاغذها را به دانشجوها برمی‌گرداند، همه‌شان چیزی ــــــ دست‌کم یکی‌دو پاراگراف‌ــــ داشتند که به آن افتخار کنند.