بریده‌ای از کتاب گزارش به خاک یونان اثر نیکوس کازانتزاکیس

حرکت موزون و مطمئن شتر بدنت را پیش میبرد، خونت آهنگ این حرکت می گیرد و همراه با خونت روحت نیز زمان خود را از تقسیمات هندسی، که ذهن هشیار و شفاف غرب در درون آن فرو کرده رهایی میبخشد. اینجا با حرکت کشتی بیابان، زمان از زندان محکم ریاضیات رهایی میباید، جوهری سیال و تقسیم ناپذیر میشود: سرگیجه ای سبک و سکرآور که اندیشه را تبدیل به مکاشفه و موسیقی می کند. همچنان که ساعتها خویشتن را به دست این حرکت موزون سپرده بودم، دریافتم که چرا اهالی آناتولی به هنگام قرائت قرآن تن خود را پس و پیش می برند، گویی سوار شترند. به این ترتیب حرکت یکنواخت و سکرآور را به روح خویش منتقل میکنند و به بیابان بزرگ عرفان - جذبه – رهنمون می شوند.