بریده‌ای از کتاب Even Angels Ask: A Journey to Islam in America اثر Jeffrey Lang

I continued to have problems with heaven, because every time I imagined that it was within god's power to create such a world, I had to wonder why He created this one. Why, in other words, did He not place us permanently in heaven from the start, with us free of the weaknesses for which He would punish us with earthly suffering? Why not simply make us into angles or something better? Of course, I heard all the talks of god's infinite sense of justice; but I did not choose my nature; I did not create temptation; I did not ask to be born; and I did not eat from the tree! Did it occur to no one that punishment far exceeded the crime?! Even if only an allegory, it does tell us something of the divine nature, something that is extremely difficult to reconcile with "love" and "mercy". ترجمه: من همیشه با بهشت مشکل داشتم، چون هر زمان به این فکر می‌کردم که خداوند قدرت خلق چنین دنیایی(بهشت) رو داره، تعجب می‌کردم که پس چرا این دنیا رو خلق کرده؟ به عبارت دیگه، چرا از همون اول ما رو تا ابد تو بهشت ساکن نکرد؟ بدون هیچ گونه ضعفی تا به خاطر اون ضعف‌ها ما رو با رنج‌های دنیایی عذاب نده؟ (یعنی بدون گناه تا به خاطر اون گناها ما رو به دنیای سراسر رنج نفرسته) چرا ما رو فرشته (یعنی خوب مطلق) یا بهتر از اون خلق نکرد؟ من همه‌ی حرفایی که درباره عدل بی‌نهایت خداوند زده میشد رو شنیده بودم ولی من طبیعتم رو انتخاب نکردم! من وسوسه‌ها رو خلق نکردم! من نخواستم که خلق شم! و من از اون درخت نخوردم! (اشاره به سیب خوردن آدم) تا حالا شده کسی حس کنه مجازاتش خیلی بیشتر از گناهیه که انجام شده؟ حتی اگه این فقط یه داستان افسانه‌ای و تمثیلی باشه، درباره طبیعت الهی چیزایی رو بهمون میگه، چیزایی که با "عشق" و "بخشش" جور در نمیاد.