بریده‌ای از کتاب به امید دل بستم اثر لان کالی

او هنوز یک نوجوان است .نوجوانان به اندازه کودکان انعطاف پذیر نیستند .ان ها هویت،ارزوها و رویاهایی دارند.گاهی اوقات،والدین از این استقلال احساس بدی دارند.آن ها دوست دارند به همان نوزادی که بدنیا اوردند بچسبند. هر چیزی که برخلاف میل آن ها باشد ،نافرمانی است.بنابراین، وقتی ان کودک ترجیح میدهد بخواند و بنويسد تا این که پا جای پای پدرش بگذارد ،خشونت ظاهر میشود.هنگامی که کودک در ذهن خود به دام میافتد ،مادر و پدرش درد را فقط نشانی از بالا رفتن سن کودک میدانند