بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته: اسیر اثر مارسل پروست

اما، شاید اگر خودم یکسره به او وفادار بودم رنج نمی‌کردم از بی‌وفایی‌هایی که نمی‌توانستم مجسم کنم. آنچه با تجسمش نزد آلبرتین عذاب می‌کشیدم آرزوی دائمی خودم به این بود که زنانی تازه را خوش بیایم، رمان‌های تازه‌ای را از سر بگیرم، آنچه عذابم می‌داد فرض همان نگاهی در او بود که خودم چند روز پیش، با آنکه او در کنارم بود، نتوانسته بودم به دختران دوچرخه‌سوار نشسته گرد میزهایی در جنگل بولونی نیندازم.