بریده‌ای از کتاب درباره تقسیم کار اجتماعی اثر امیل دورکیم

هر قدر که ایمانها و اعتقادات و پراتیک‌های دیگر خاصه مذهبی‌شان کمتر شود، بهمان اندازه فرد، خود موضوع یا متعلق یک نوع مذهبی میگردد. اکنون برای حیثیت و شرافت شخصی کیشی داریم که نظیر هر کیش قوی، دارای خرافات مخصوص خویش میباشد. [...] نیروی این ایمان از جامعه است ولی ما را به جامعه وصل نمیکند، بلکه ما را به خودمان وابسته میسازد و بنابراین یک علقه اجتماعی واقعی را تقوم نمی‌بخشد. [...] چون همبستگی سازوکاری رو به ناتوانی میرود یا باید قلمرو زندگی کاملا اجتماعی رو به کاهش رود و یا اندک اندک همبستگی دیگری جانشین همبستگی پیشین گردد. [...] پیشرفت و ترقی اجتماعی، مبتنی بر زوال مداوم (وجدان اجتماعی) نیست، بعکس هر قدر جلو میرویم احساس جامعه‌ها از وجود وحدتشان عمیق‌تر میشود و نتیجةً بحق باید علقه اجتماعی دیگری موجود باشد تا مولد این نتیجه گردد. درین جا نمیتوان علقه دیگری را جز علقه ناشی از تقسیم کار یافت. [...] در واقع تقسیم کار بیش از پیش همان نقشی را بازی میکند که سابقا وجدان مشترک ایفا مینمود. [...] این وظیفه تقسیم کار مهمتر از وظیفه‌ای است که معمولا اقتصاددانان برای آن قائلند.