بریدۀ کتاب

مدارا صفت خوب انسان است. اگر همگانی‌تر بود دنیای امروز برای زندگی کردن مطبوع تر از این بود که هست. ولی چندان مطمئن نیستم که این صفت در یک نویسنده هم تا این حد خوب باشد. برای اینکه دست آخر او چه دارد که به شما بدهد؟ خودش را. این خوب است که نویسنده وسعت دید داشته باشد، برای اینکه زندگی با همه وسعت و دامنه اش قلمرو اوست. ولی نویسنده زندگی را فقط با چشمهای خودش می تواند ببیند و با اعصاب خودش، قلب خودش و احساسات خودش آن را درک کند. آگاهی نویسنده البته غرض آلود است. ولی روشن و مشخص است. برای اینکه او «خودش» است و شخص دیگری نیست. طرز تلقی او معین است و اختصاص به خود او دارد. اگر واقعا احساس کند که هر نظر دیگری به اندازه دید خود او درست است مشکل بتواند نظر خود را با قوت و قدرت حفظ کند و احتمال نمی رود که آن را با قدرت ابراز کند.