بریده‌ای از کتاب درباره تقسیم کار اجتماعی اثر امیل دورکیم

خوشبختی علامت حالت صحت و سلامت است، صحت و سلامت یک نوع، نیز بدلیل آنکه نوع مذکور یک نوع عالی است کاملتر نمیباشد. یک پستاندار سالم حالش بهتر از یک موجود تک سلولی سالم نیست. همین مطلب در مورد خوشبختی هم باید صدق کند، بدین اعتبار که در یکجا فعالیت پرمایه‌تر است، خوشبختی بیشتر نمیشود، بلکه در همه جا وقتی فعالیت سالم وجود داد خوشبختی یکسان است. ساده‌ترین و پیچیده‌ترین موجودات درصورتیکه طبیعت خود را به مسند بنشانند بطور مساوی از سرچشمه خوشبختی سیراب میشوند. وحشی عادی هم، نظیر متمدن عادی ممکن است خوشحال باشد. بدین ترتیب همانقدر که [ما] میتوانیم از سرنوشت خود رضا باشیم، وحشیان نیز از سرنوشت خویش خشنودند، و حتی این رضایت کامل از جمله علائم مشخصه‌ی رفتارشان است. اینان بیش از آنچه دارند طلب نمیکنند و به تغییر وضع خود مایل نیستند.