بریده‌ای از کتاب عربیکا اثر یامین پور

مگر مغول ها به ایران حمله نکردند؟ مگر هرچه بر سر راهشان بود از خانه و مدرس و بازار و کتابخانه ویران نکردند؟ مگر اسب و استر خود را به مسجد نیاوردند و چشم دانا و حکیم و شاعر را کور نکردند؟ مغول خشت قلعه تمدن ایرانی را بر سر خودش کوفت. دیری نگذشت که از اسب ها پایین آمدند و در برابر عظمت فرهنگ و ادب ایرانی سجده کردند و خود به کارگران و کارگزاران این فرهنگ بدل شدند. قلعه مجموعه خشتی است که چون کالبد انسان با روح و جان قوام یافته و برپا ایستاده. تا روح و جان باقی است،کالبد فاسد نمی شود. اگر جان فاسد شود و بمیرد،کالبد سالم و تنومند جز جیفه و مردار نیست،زیر خاک می رود. و جنگ از عوامل شدت و حیات روح و جان است نه ضعف و سستی و فساد. تاریخ گواه است که اقوام مختلف آن گاه که در هنگامه دفاع از خود برخاسته اند زیبایی های پنهان خود را کشف کرده اند و روزاروز استوارتر و شکوهمندتر و زنده تر شده اند. و چه بسیار اقوامی که در سستی و رخوت ناشی از عافیت و غفلت ناشی از تمتعات نفسانی ضعیف و بیمار و زمین گیر شده اند.