بریده‌ای از کتاب فیزیک و طبیعت: نگاه فیزیکدان به طبیعیت اثر ورنر هایزنبرگ

تا جایی که من متوجه شدم این طوریه که:
ما طبیعت رو می‌بینیم و بر اساس یک سری تجربه‌هایی، الگوهایی رو کشف می‌کنیم که به طرز عجیبی با زبان ریاضی میتونن فرموله بشن و ازشون معادلاتی برای توصیف طبیعت به دست بیاد. ولی خب این فرمول‌ها که خیلی هم درستن، فقط برای اون تجربیات محدود کار می‌کنن و مثلاً بعداً با تجربیات جدیدی ممکنه فرمول‌های جدیدتری به دست بیان که کامل‌ترن و سیستم‌های گسترده‌تر و تجربیات بیشتری رو میتونن توصیف کنن. 
بعد این قسمت هایزنبرگ میگه که نمیشه acts of faith که ترجمه شده به ایمان و تعیین‌کننده رفتارهای ما در زندگی هستن رو بر پایه scientific understanding به تنهایی، گذاشت. چون دانش علمی برای گستره محدودی از تجربیاته.
ولی من هم نمی‌دونم که مثلاً چه آیینی این طوریه و خیلی تصوری از نوع آیینی که منظورشه ندارم.
البته به نظرم این لزوماً به معنای این نیست که هایزنبرگ به وحی و این‌ها معتقده، صرفاً داره از محدودیت‌های علم میگه.