بریدۀ کتاب

ویژگی های جریان تاریخ نگاری فراماسونری در ایران را می توان این گونه فهرست کرد: 1. این جریان تأکید بسیاری بر ارائه تفسیری ناسیونالیستی از تاریخ ایران و ستایش از ناسیونالیست ها دارد. 2. این جریان مبنای تحلیل های خود را مشهورات اندیشه مدرنیستی نظیر ((اصل ترقی ناسوتی)) و مفهوم لیبرالی آزادی و دموکراسی اومانیستی قرار می دهد. 3. این جریان تاریخ نگاری، با نادیده گرفتن تعمّدی انبوه توطئه های پیچیده استعماری که عمدتاً توسط فراماسون ها اجرا گردیده و می گردد، هر حرکت مدرنیستی و شبه مدرنیستی را مثبت تلقی کرده و هر حرکت اصیل و دینی و مردمی را خدشه دار می سازد. 4. جریان تاریخ نگاری فراماسونری، اصرار غریبی بر کم رنگ کردن خدمات و مبارزات روحانیت و کل جریان مذهبی داشته در تحلیل های خود، انگیزه های آرمانی آنها را خدشه دار کرده به برجسته کردن شخصیت ها و آرای روشنفکری می پردازد. 5. جریان تاریخ نگاری فراماسونری در ایران که در حدود دویست سال قدمت دارد، در تحلیل تاریخ مبهم و مغشوش و نامعلوم ایران باستان، مبنا را بر ارائه یک تفسیر ناسیونالیستی و ثناگویی بی اساس از عظمت خیالی تمدن ایران باستان و شرافت موهوم و نژاد پرستانه ی به اصطلاح آریایی ها قرار می دهد. [فریدون] آدمیت را می توان برجسته ترین چهره روشنفکری جریان تاریخ نگاری فراماسونری ایران، در موضوع تاریخ معاصر ایران دانست.