بریده‌ای از کتاب شما که غریبه نیستید اثر هوشنگ مرادی کرمانی

شب ها که روی بام می خوابیم با آسمان و سرو، عالمی دارم. سرو مثل غول بزرگی است که با باد، نرم می جنبد، سرش را به ستاره ها می زند و پاهایش به زمین چسبیده