بریده‌ای از کتاب راه رشد؛ الگوی دینی تربیت کودک و نوجوان اثر محمدصادق حائری شیرازی

اصلاً «مربّا» از کلمه تربیت گرفته شده است. شما مربای بِه که درست میکی، چه کار میکنی؟ یعنی شکر و آب و به را تربیت میکنی تا شکر و آب و به تربیت شده به شما بدهد و به آن میگویی مربا پوست به را گرفتن تخم آن را گرفتن، مقدار آب، مقدار حرارت مقدار شکر هم زدن و .... همه اینها جزء تربیت است. مثلاً وقتی که شیره شکر نخ کشید آن موقع میگویی به را بریزیم داخلش؛ اگر زودتر بریزیم، له می شود. اگر نمی ریزی برای این است که بسازی اش تربیتش کنی بپرورانی؛ پروراندنش به این است. حالا کسی که وارد نیست یک مربا درست میکند که سه روزه کیک می زند. این مربایش بی تربیت است!! ساخته نشده؛ به اندازه کافی غلیظ نشده؛ جرئت آمدن به محیط آزاد را ندارد؛ مصونیت ندارد کمپوت را با مربا مقایسه کنید. اگر کمپوت مرد است یک ساعت شرایط مربا را تحمل کند؛ نمیتواند مجبورید که سرش را ببندید و هوایش را بکشید تا بماند. اگر سر کمپوت را باز گذاشتید فردا ترش می شود؛ ولی مربا یک سال هم بماند ترش نمیشود مربا حریف باکتری هاست؛ ولی کمپوت حریف نیست.