بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته: طرف گرمانت اثر مارسل پروست

پروست " دو لبه بودن شمشیر سکوت " رو اینگونه توضیح می‌ده: درباره‌ی سکوت این گفته‌اند که سکوت نیرویی است؛ درست از جنبه‌ی دیگری سکوت نیروی سهمگینی است در اختیار معشوق. سکوت بر دلشوره‌ی انتظار دامن می‌زند. هیچ چیز به اندازه‌ی آنچه جدایی می‌اندازد آدم را به نزديك شدن به دیگری دعوت نمی‌کند و چه سدّی گذرناپذیرتر از سکوت؟ نیز گفته‌اند که سکوت شکنجه‌ای است و می‌تواند زندانیانِ محکوم به سکوت را به دیوانگی بکشاند. اما چه شکنجه‌ای بزرگتر از نه سکوت کردن، که سکوتِ دلدار را دیدن!؟