بریدۀ کتاب

عبارت «شرایط آزاد» خیلی  محل بحثه و به نظرم یک اتفاق نظر خوبی در اکثر خانواده‌ها (شاید هم همۀ خانواده‌ها) وجود داره در این باره که بچه‌ها در خیلی موارد آگاهی‌ ندارند و تصمیماتی می‌گیرند که در بلندمدت یا حتی کوتاه‌مدت به ضررشونه.
به نظر من (که روانشناسی تربیتی نخوندم و صرفا از روی تجربه حرف می‌زنم) برای تربیت درست، اول باید والدین دربارۀ بسیاری از چالش‌ها و اصول زندگی، خودشون به نتایجی منطقی برسند که واقعا منطقی باشه (نمی‌دونم اصلا می‌شه در تمامی ابعاد کلیدی زندگی به نتیجۀ منطقی رسید یا نه و به همین دلیل نمی‌دونم در این وضعیت بچه‌دار شدن اصولاً کار درستیه یا نه) و بعد بچه رو تحت شرایطی بزرگ کنند که آزادی خارجی داشته باشه ولی با قیودی درونی، که از منطق والدین سرچشمه می‌گیره، سمت کارهای ممنوعۀ تعریف شده نره. و اینجا احتمالا یک مسئله‌ای پیش بیاد که بعضی بچه‌ها منطقی رفتار می‌کنند و بعضی نه چندان و شاید باید قیود خارجی هم وضع بشه.
حالا نظر من که خیلی مهم نیست، ولی چون چیزیه که خیلی وقتا خودمم بهش فکر می‌کنم خواستم بگم. واقعا تربیت یک انسان از بغرنج‌ترینِ مسائله.