میریام یعنی مریم ، فرزند یوکابد و‌عمرام؛ خواهرِ موسی(ع)  ...
از نمایشنامه ای به خاطر دارم : " مادرم مرا مریم نام نهاد، مر گذشتن است و یم دریاست! مریم یعنی گذشتن از دریا به سلامت و عصمت ..."  ست رباب هم مریم بود، از دریاهای طوفانی و مواجی عبور کرده بود و بسیار گذشته بود. از خیلی چیزها ، از یگانه برادرش که خیلی دوستش دارد و سراسر کلماتش نسبت به او با شوق و احترامی عجیب همراه است. از جوانی اش، آسایش یک‌زندگی مرفه ، تشویق حضار ،  سیاست، قدرت !  و ... میریام به سلامت عبور کرده بود از روزهای خیلی سخت لبنان ، از روزهای جنگ داخلی ، هجوم اسرائیل ، جنگ سی و سه روزه و از روزهای نبود برادر، نبود امام موسی صدر که  ۵۰ سال طول کشید ، نیمی از یک قرن ، یک‌قرن پر التهاب در جنوب غربی آسیا، خاورمیانه ...

اگرچه رباب صدر انسانی بر فراز یک قله از شناخت ، فعالیت، ایمان و حرکت است اما صحبت هایش آرام و روان و‌خودمانی هستند. مثل یک میهمانی عربی ! با چای و قهوه مخصوص با خوراکی های خانگی و چاشنی دلسوزی و‌دل نگرانی مادرانه ... صبر در تمام کلمات و پشت تک تک خاطره ها تمام قد ایستاده است. رباب خانم از کوره در نمی رود ، از مسیرش خارج نمی شود ، آنقدر امید و انگیزه و باور دارد که از زیر آوار ها، از زیر جامعه آوار شده اش بارها و‌ بارها بلند می شود ، حرکت می کند و هدف بلند او و  یگانه برادرش _سلام خدا بر موسی_ همچنان جایی فراتر از سقف امروز و‌ فرداست.  موسسات ایشان الگویی قابل انتقال و یادگیری دارد حتی برای هر تشکل کوچکی هم افق و بلندای این نگاه انسانی قابل استفاده و نجات دهنده است. فصل هفتم کتاب را خیلی دوست داشتم ، "برای انسان" ... انگار در دفتر موسسه حاضر بودم و تمام مدت به چهره ایشان، حرکت دست هایشان و قاب عکس آقا موسی روی میزشان نگاه می کنم و جزئیات را می بلعم!

راستی کتاب در قالب گفت و گو می گذرد_ روان تر از هر‌رمانی! _ و مصاحبه کننده آقای قزوینی هستند که مردانه به روایت حماسه زنانه رباب خانم نشسته اند.
        

          روایت استقامت خواهر در حفظ میراث معنوی برادر 

کتاب میریام خاطرات سرکار خانم دکتر رباب صدر، خواهر امام موسی صدر است؛ خواهری که بخت با او یار بوده و در جوانی توفیق همراهی با یکی از اثرگذارترین مصلحان اجتماعی را پیدا کرده، و این همراهی مسیر زندگی او را در مسیری درس‌آموز و افتخارآمیز و البته سخت و پر فراز و نشیب، قرار داده است.

خواندن میریام دو ویژگی اساسی دارد: 
اول آنکه آگاهی و شناخت دقیق‌تری در مقایسه با سایر منابع از ابعاد فکری و شخصیتی امام موسی صدر در اختیار می‌گذارد. 
دیگر اینکه ما را با الگویی از زن مسلمانِ شیعه فعال و دغدغه‌مند، صاحب خرد و اندیشه و آگاه به زمانه، آشنا می‌سازد.
امام موسی که از جوانی در فکر گسترش شیعه بودند، با مطالعه و آگاهی لبنان را به‌عنوان هدفی مهم انتخاب می‌کنند. ظاهراً آن روزگار وضعیت شیعیان لبنان، وضعیت مناسبی نبوده و فقر فرهنگی و اعتقادی و اقتصادی در بین آنها زیاد بوده است. امام در طول مدت اقامت خود در لبنان با مبنای اندیشه‌ای خود که شاید تبلور همه اندیشه‌های ایشان در جمله معروف برای انسان گرد هم آمده‌ایم، باشد، اقدامات اصلاحی خود را پیگیری می‌کنند. توجه به جایگاه خلیفه الهی انسان، اهمیت به نقش مادری در جامعه، آماده‌سازی جامعه جهت اجازه تحصیل دختران، برنامه‌ریزی آموزش فنی و حرفه‌ای برای مردان و تغییر سنت‌های ناپسند آن جامعه، از جمله اصلاحات ایشان بوده است.

خواهر که به دعوت برادر در هجده سالگی به لبنان می‌رود، از نزدیک اقدامات اصلاحی امام موسی برای جامعه آن روز لبنان را می‌بیند. امام بر خلاف روال و عرف طلبگی، خواهر را درگیر امور می‌نماید و شاید ایده‌شان هم این بوده که الگویی برای بانوان جوان آن روز، پرورش دهند. 

خواهر بعد از اجرای نقشه شوم دشمنان انسانیت و اسلام، با تسلط بر احساسات خواهرانه، امانت‌داری از میراث معنوی برادر را مهم‌ترین وظیفه خود می‌داند. به‌تنهایی و در شرایط سخت و پیچیده آن روزهای لبنان، ایده‌های برادر که به ظلم ظالمان غائب شده است را پی می‌گیرد. نتیجه آن امروز وجود موسسات بزرگ امام صدر است که در طول این سال‌ها به تربیت و پرورش چند نسل از شیعیان لبنان پرداخته است. 

اما تجربه خواندن این کتاب برایم مغتنم بود. یکی از آموزه‌های این تجربه، قدرت ایمان در پیشبرد اهداف بود. چه در زمان حضور امام موسی صدر که یک تنه توانسته‌اند جامعه‌ای را احیا کنند و سنت‌های حسنه‌ای را بنا نهند و از انحراف و کج‌روی جلوگیری کنند؛ و چه در زمان فعالیت سرکار خانم دکتر رباب صدر که با همان قدرت و انگیزه ایمانی توانسته‌اند از حرکت‌ها و اقدام‌های کوچک شروع کنند و امروز موسساتی را مدیریت کنند که برکت تربیت افراد پرورش یافته در آنها، برای جامعه لبنان صدقه جاریه باشد. 

یکی دیگر از مهم‌ترین آموخته‌های این تجربه خواندنی، توجه به اصل کرامت انسانی و محبت در ثمربخش بودن در تبلیغ و ترویج مکتب شیعه است. اگر امروز هم مسائل پیچیده در جامعه به مصائب تلخ و به ظاهر بی‌علاج تبدیل شده و گره‌ها روز به روز کورتر می‌شود، شاید به این دلیل است که کرامت انسان‌ها را ناخواسته نادیده می‌گیریم و طرف مقابل هم این تبلیغ و توصیه را از منشاء محبت نمی‌بیند. 

از جمله آسیب‌شناسی‌های اقدامات و برنامه‌های فرهنگی این روز و روزگار شاید این باشد که پیش و بیش از آنکه هدف نهایی را انسان و تعالی انسان تعریف کنیم به شکل و فرم کار فرهنگی توجه می‌کنیم. در این نگاه کمیت اولویت دارد. اما با آنچه در کتاب میریام می‌خوانیم می‌بینیم که هر چه هدف متعالی‌تر باشد حتی اگر اقدامات اولیه ساده و از نظر کمیت محدود باشد، اما اثرگذار است و چون اثرگذار است توسعه پیدا می‌کند. 

خواندن این کتاب به بزرگوارانی که دغدغه دینی اجتماع دارند و مخصوصاً خواهران دغدغه‌مندی که معطل کسب فرصت امکانات برای فعالیت هستند توصیه می‌شود. 
زندگی این برادر و خواهر اتمام حجتی است برای همه ما که بدانیم برای انجام وظیفه در حوزه دین و سعادت جامعه مسئولیم و همچنان‌که با دست خالی این بزرگواران در این مسیر گام برداشتند باید فعالانه و دغدغه‌مند وارد شویم.
        

          چقدر خوب شد که خواندم.
زندگی زنی که سراسر عقیده است و تلاش برای پایبندی به آن عقیده.
این نگاه متعالی به انسان، تلاش برای تعالی انسان و بهبود وضع حیات انسان در حالی که ذره‌ای از دلبستگی به این دنیا در آن جای ندارد، چقدر کم است و ناب.
شنیدن ایده‌های جامانده و به عمل نرسیدهٔ امام موسی صدر از زبان خواهرش، رباب صدر، هم شگفت‌زده‌ام می‌کرد و هم غمگین.
نکات اجرایی و مدیریتی خوبی هم در خلال خاطرات دیده می‌شد.
زندگی رباب خانم مصداق بارز "ان الحیاة عقیدة و جهاد" بود.