بریده‌ای از کتاب کوری اثر ژوزه ساراماگو

یکی از مادر بزرگهایش میگفت بپوش و بنوش و ببخش و بده، برای دگر روزی چیزی بنه آبی که نخود و لوبیا را در آن خیس کنی به درد پختنشان هم میخورد آبی که پس از پختن می ماند، دیگر آب خالی نیست، یک جور سوپ است. تنها در طبیعت نیست که گهگاه همه چیز از دست نمی رود و چیزی هم به دست می آید