بریده‌ای از کتاب فقط روزهایی که می نویسم: پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن اثر آرتور کریستال

زندگی امتحانی‌ست که فقط یک سوال دارد، اصلا چرا داری امتحان می‌دهی؟ گفته‌اند جای خالی را پر کنید و تو به فکر فرو می‌روی و بعد به صرافت می‌افتی که شاید درست‌ترین جواب اصلا وجود نداشته باشد.اما در نهایت، از آنجا که کلی زمان برای تامل هست و توهم می‌خواهی سالن امتحان را ترک کنی، زورت را می‌زنی و جای خالی را پر ‌میکنی.جواب من، نه عمیق است نه نغز: دارم امتحان می‌دهم چون جمله نویسی را دوست دارم و چون-خب، چه‌کار دیگری باید بکنم؟