بریده‌ای از کتاب گرگ های سفید اثر دیوید گمل

دو سال تلاش برای فرونشاندن خشمش در چند تپش قلب فوران کرده و از بین رفته بود . خشمش رها شده بود ... "برادر لنترن" نقشی که به سختی تلاش کرده بود ، تا آن را بازی کند ، رفته بود . چهره پدرش را به یاد آورد . همان طوری که همیشه در خاطرش بود . صورتی ‌کشیده با سربند برنزی از موی اسب سفید رنگ که در نور خورشید می‌درخشید. «ما همون چیزی هستیم که درونمون هست. پسرم.»