دو سال تلاش برای فرونشاندن خشمش در چند تپش قلب فوران کرده و از بین رفته بود . خشمش رها شده بود ... "برادر لنترن" نقشی که به سختی تلاش کرده بود ، تا آن را بازی کند ، رفته بود . چهره پدرش را به یاد آورد . همان طوری که همیشه در خاطرش بود . صورتی ‌کشیده با سربند برنزی از موی اسب سفید رنگ که در نور خورشید می‌درخشید. «ما همون چیزی هستیم که درونمون هست. پسرم.»

«آیا تابه‌حال از چیزی ترسیدی؟» رابالین پرسید. «آره، یک یا دو بار. همسرم قلب ضعیفی داشت. بارها غش کرد و حالش بد شد. ترس رو اون موقع فهمیدم.» «با این حال الان نمی‌ترسی؟» «چیزی نیست که باعث ترس بشه پسر. ما زندگی می‌کنیم و بعد می‌میریم. مرد عاقلی یه بار بهم گفت که روزی حتی خورشید هم ناپدید میشه و همه‌جا تاریک خواهد شد. همه‌چیز می‌میره. مرگ مهم نیست. چطور زیستن مهمه.»

با این حال! الان فهمیده بود که چه حسی باعث آن می‌شود، خشم، غصه، ترس، دلایل تحریک او برای کشتن تادهی بودند.

اکنون موی سفید بیشتری در ریش هایش نسبت به زمان حضورش در اسکلن داشت. همان طور که شاعر می گوید:" زمان یک رودخانه بی پایان ظالم است. "