بریده‌ای از کتاب دعبل و زلفا اثر مظفر سالاری

هیچگاه از شنیدن شعری از خودش آنقدر لذت نبرده بود انگار با آهنگ دلنشین صدای او ارزش واژه واژه شعر خودش را از نو کشف کرده بود که سراسیمه و دست و پا گم کرده خودش را معرفی کند و بگوید شاعر شعرهای خوشبختی است که آن فرشته به خاطر سپرده بود