بریده‌ای از کتاب این خانه تمام نشده است اثر مریم فتحی
1404/4/15
صفحۀ 36
تنهایی، پیراهنی سفید است: روی زمین می‌افتد کتی سرمه‌ای ست: سُر می‌خورد پشت مبل ملافه‌های بهم ریخته است وبطری‌ای که خالی ست تنهایی ، دونفرند هنوز جایی نشسته‌اند خواب‌آلود به تکان‌های لب‌های همدیگر و از پشت دود سیگار، گاهی به هم لبخند می‌زنند
تنهایی، پیراهنی سفید است: روی زمین می‌افتد کتی سرمه‌ای ست: سُر می‌خورد پشت مبل ملافه‌های بهم ریخته است وبطری‌ای که خالی ست تنهایی ، دونفرند هنوز جایی نشسته‌اند خواب‌آلود به تکان‌های لب‌های همدیگر و از پشت دود سیگار، گاهی به هم لبخند می‌زنند
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.